Magnes w obudowie — średnica ⌀32 mm, z otworem pod stożkowy łeb śruby — ferrytowy

1. z użyciem blachy ze stali niskowęglowej (jako zwory magnetycznej)
   
2. o grubości minimum 10 mm
3. o gładkiej powierzchni, 
4. przy zerowej szczelinie,
5. przy prostopadłym działaniu siły,
6. w temperaturze pokojowej.

Udźwig magnesu zależy w praktyce od (w kolejności od najważniejszych czynników do najmniej istotnych):

• • szczeliny pomiędzy magnesem (lub uchwytem magnetycznym) a blachą (zworą magnetyczną), ponieważ nawet bardzo mała szczelina np. 0,5 [mm] może spowodować spadek udźwigu (lub siły oderwania) np. o połowę
  • kierunku działania siły odrywającej (największy udźwig uzyskujemy przy prostopadłym działaniu siły odrywającej, siła potrzebna do przesunięcia magnesu po powierzchni blachy jest zazwyczaj kilkukrotnie mniejsza)
  • grubości blachy (blacha nie może być zbyt cienka, ponieważ część strumienia magnetycznego magnesu nie jest wykorzystana do zamknięcia obwodu magnetycznego i nie ma możliwości wniknąć w blachę, znajdując się bezproduktywnie w powietrzu)
    
  • materiału, z którego jest wykonana blacha (zwora magnetyczna), ponieważ im większa zawartość węgla w stali tym mniejszy udźwig, a im większa zawartość żelaza tym większy udźwig. Najlepszym materiałem w takim przypadku, czyli najlepiej trzymającym się magnesu będzie stal posiadająca wysoką przenikalność magnetyczną i indukcję nasycenia.
    
  • powierzchni blachy, bo im bardziej gładka i przeszlifowana tym lepsze przyleganie i w konsekwencji większe nasycanie polem magnetycznym 
    
  • temperatury pracy (im wyższa temperatura tym mniejszy udźwig, ponieważ wszystkie magnesy stałe posiadają ujemny współczynnik temperaturowy dla indukcji remanencji B_r, czyli w wysokiej temperaturze magnesy są trochę "słabsze", a w minusowych temperaturach trochę "mocniejsze".